Unë dua, oh si dua unë,
të shkruaj qartë dhe pastër,
e ti drejtohem gjuhës sime,
Me fjalët si gurra e qashtër,
pa pasur nevoj për sinonime,
kur verës ti them verë e mishit mish
e kurrë mos t’ia prish ëmbëlsinë.
Të tingëlloj vargu,me muzikalitet,
është gjuhë e të parëve e më ka lezet.
ta shkruaj bukur është gjuha e nënës,
është zëri i bukur, rrahja e zëmrës.
Aq bukur a nuk e shkruajti Migjeni,
që nëpërmjet dhimbjes, forcën kërkoi,
a nuk kishte shpresë, vargu i tij
kur bukur thërriste qeshu rini…
Dua të lakoj mes vargjesh plot lule,
të shkruaj bukur, çfarë syri më sheh,
a nuk veproi kështu i madhi, Naimi
kur këndoi qengjin që e lë kopenë.
Të jem e vërtetë me çfarë të shkruaj,
si në raft të librit,Agolli u identifikua,
sa bukur Lasgushi, me vargun të grish,
tek i përkushtohet liqenit, dashurisë…
Ja kështu dua të jem, e thjeshtë,
dhe kjo, jo për bujë e as për famë,
vargu që të thur, të jetë i denjë,
bazuar në alfabetin shqiptar…
