E njoh ,at vajzën e andrrave t’brishta ,
t’ditëve qi ikën ,ma morën…
koha,vitet kapërcyen ylberët e ikjes.
aty ku frymojnë ëngjëjt,
e ku dielli prek tokën ‘puthje.
Ku flladi t’vishkullon n’prekje,
t’amla e t’buta tuj t’dasht n’marrinë e moshës.
E rrrita , at vajzën me përkëdheljet e lules,
me forcën e mallit,
e hapsinën e fushave t’andrrave t’nji natet n’magji.
E deshta …
deshta pa masë ,
brishtsinë e saj aq t’butë ,
shikimin e djallshëm po t’sinqert,
zemrën e amël,
e shpirtin e paqtë.
I deshta ikjet e saja,
zemërimet e çasteve t’pa’emna,
lotin e njomë kur i rrëshkiste faqeve t’buta.
Heshtjet e saja , e nji ditë pa’prit ….
T’qënit Grue.
E humba , at vajzë ,
se koha ma vodhi,
koha ma rriti ,
e ma m’shehu diku ….
diku ku mbrenda mejet ?!
Flen e nji ditë me e ri’gjet.
Grue ,si sod.
E njoh ,at vajzë ,
mbrenda mejet edhe se kanjiher e mbylli aty,
n’tunelet e thella t’shpirtit,
ku andrrat zhduken,
ku loti çil ndjenjën,
e buza dridhet n’pritjet e puthjes.
Po sod?!
Sod , pa dasht i hapa derën ,
e shpirtit ku e kisha prej kohet burgosë,
e përkëdhela tuj e ditë se ka ken tan kohën aty,
hija jeme qi m’ndjeku.
Po ,unë e njoh at vajzë ….
sod ,Grue!
Qi s’resht t’luftuemit ,
dashnisë,
e jetës.
I njoh hijen ,aromën,fjalën ,ikjet e heshtjet,
prekjen e njoh ,e njoh ….
po unë e njoh at vajzë ,
