Vajza e trëndafilave
Je vajzë e brishtë, gërsheti krehur,flokut të artë,
Rri e menduar, si nata heshtë, fushës së blertë,
Me syt e çiltër, diellit i merr të vetmen farë,
Ti shtojzavalle, burim kërkuar, natës së shkretë.
Farë e gjelbër, në lëndinë, fushën ma ktheve,
Në ngjyrë flamuri, ndezur flak, gjakun ma nxehe,
Gjembi e shpon si vetëtim, e grykë rrufeje,
Të këpus shpirti im, kalonë shtatë dete.
Zëri i ëmbël kur të dëgjoj, kumbon dhe mali ,
Nje melodi që më mban zgjuar, përmbi tastier,
Një trëndafil me shumë petale, dhe buza plasi,
Kërkon të puth edhe njëherë e të marr erë.
Je vajzë e brishtë gërsheti krehur, flokut të artë,
Trëndafil mallin ke çelur, aromë e gjallë,
Po zemra ime, kurrë nuk u ndal të gjejë një fjalë,
Të peshoj tek e jotja zemër, pastaj të ndalë.
Hidhe ti vallen në një lëndinë, si një drenush,
Tingujt e ajërt të derdhur lumit, bregut në zall,
Lage pak tokën nga mushti shtypur, rrushit në gusht,
Dua të dehem nga dallgët e nxehta , që të nxjerr mall.
Kur ti kërcen, lëviz mbi rrush, shtatin lastar,
Ndez një shkëndi e bëhem prush, ndjenjat grimcoj,
E ti mbi rreze një perlë e bardhë, ëndërr n’sirtar,
Dëshira ime me frymën tënde, vetëm jeton.
