QYTETI I NUSËRUAR
Në këtë qytet
Dimri ka pushtet
Krenarinë nuk e zbret
Horizontin e mbështjellë me trikon e bardhë
Liqenin e bukur e kthen në akullnajë
Në këtë qytet
Temperaturat zbresin deri në dehje
Në bardhësitë e tij shpirti gjen prehje
Një napë e mërdhirë kur hapësirën e mbulon
Duket plak i thinjur nga hallet gjëmon
Në këtë qytet
Hëna e bredh kudo vështrimin
Dimrit dinak si t’ia zbut zemërimin
Ndriçimin e derdh mbi peisazh si ujvarë
Me buzëqeshjen e ëmbël të thyen pak acar
Në këtë qytet
Magjia e bardhësisë shikimin të rrëmben
Lartësia e borës ngjan me një shkëmb
Pemët e kërrusura nga dhembja duket se buçasin
Një zog cicëron aty pari, më tej disa të tjerë çukasin
Në këtē qytet
Dimri shpesh s’mban inate
Yjet zbresin si vajzat lozonjare
Fluskat përshëndesin hapësirën qiellore
Muzës i bëjnë thirrje të shpërthen në vargje
Mëngjesi agon madhështor
Veshur me fustan bore
Qyteti i Montrealit
Merr pamje nusërore
About Post Author
