Vaso Papaj-E humbëm Atdhenë

E humbëm Atdhenë

E humbëm Atdhenë

Dhe ndoqëm kohën-refugjat duke kërkuar dashurinë,

Netëve, moteleve misteriozë duke pirë kotësinë.

Rastis që grahma frymësh në heshtje të dëgjojmë,

Ku vetëm seks dhe dashuri kurrë nuk bashkjetojnë.

E humbëm Atdhenë

E prapë s’do t’doja kurrë të ngjanim me një Makbeth,

Që bredh, me vdekjen në kurriz dhe vetëm bredh.

Mbyllur përgjithnjë brenda muresh të bërë pis me krim,

Që koha e bie rrotull gjumëvrarë, më kot, pa një pendim.

Ja… E humbëm Atdhenë.

Na e morën derbederët dhe e lozën në kumar.

Na bënë të qajmë, me njerëzit më të shtrenjtë, të ndarë.

Vallë, do të thithim pak nga ajri i tij, qoftë edhe një ditë?

A do t’ia puthim një grusht dhè, kur do na lënë fuqitë?

E humbëm, e humbëm Atdhenë …

Po s’ishim ne,… ishin ata pa shpirt…