Flakë e re-oxhak i vjetër
(Në kujtesë të atij, ditën kur iku)
Rrall’ në botë kam patur tjetër,
Kaq të dashur sa babai.
Flakë e re-oxhak i vjetër,
Bashkë me të shumë vite ndaj.
Ëndrrimtar edhe syhapur,
Forcë e tij ish urtësia.
Amanet prej tij kam patur:
“Ruhu nga makutëria!”
Sytë e tij qenë mirësia,
Në ta strukur sa kujtime.
Jetë më t’bardhë se bardhësia
Dhe pse mbushur me privime.
Dallgë e kohës më vjen rrotull,
Ka që lindin, ka që shuhen.
Me ca fjalë të tij s’jam ngopur:
“Bëji njerzit që të duhen!”
Shënjti im, të përgjërohem!
Jam si ty, nuk tjetërsohem!
Gjakun tënd e kam ndër vena,
Zemra ime të ka brenda.
