Pyetje…
Dita që kalon, s’di sepse,
Më ngjan me një dallëndyshe.
Rri varur rrezeve të diellit
Dhe në ballkon, në një qoshe,
Seç ndërton, një fole ndryshe,
Me petale lulesh shumëngjyrëshe.
Unë jam dhëndër akoma
Dhe ti akoma nuse.
Ndonëse jashtë dritares
Ngre vellon vetëm pluhuri,
Po ajri s’vjen erë furtune
Më vjen erë gushe.
Si duket, ne të dy jetojmë në një planet tjetër,
Të largët.
Nga ku bota ngjan vetëm një sqimatare
E mangët.
Ku të gjithë duan gjithçka dhe pastaj vënë re
Që ajo s’është asgjë
Për ata dhe për ne.
Po ne s’do të bëjmë si gjithë njerëzit e tjerë.
Ndryshe kemi qenë, që kur kemi lerë.
Ndaj këto vite do të mbesin përgjithmonë
Vitet më të mirë të jetës sonë.
Shtrëngomë fort, pra
Dhe asnjë natë nuk do të jetë e pafund.
Do të vijë agimi,… ja
Dhe dritë e tij do të lindë më në fund.
Sa kotësi do të ishte
Të qëndronim në errësirë,
Heshtur, në delir të përqafuar,
Si luftëtarë të një beteje
Që flamuj valëvitin nëpër duar.
Të fituar a të humbur,
Si të shpëtuarit e fundit gjallë,
Të zbulojmë se kurrë nuk jemi mundur,
Cilindo të kishim përballë.
Kjo, a nuk tregon
Se ky trishtim s’i ka prangosur kurrë
Vitet më të mirë të jetës sonë?
About Post Author
