Vështrim larg’pamës.
===================
Nuk di pse përtej në
horizont, më ka ngrir shikimi.Turli mendimesh shkojnë dhe vinë përpara
syve të mi. A mos vallë, për fëmijërinë dhe rininë,
që lanë pasë, vajtojnë !!
Dhe para do gjejnë të
frikshmen pleqëri ???
Për një çast përtej
horizonteve, mu ç’faqën
gjithë kujtimet e fëmijrisë,
Sa bukur……një zemër e
dlirë, lunte me litarin e
vuajtjeve të kohës,
përmbi lëndina të bukura.
Pa e çarë kokën fare, ajo
qeshte dhe vetëm qeshte.
Afrohem afër, se turbullt
e shikoja, doja ta prekja
atë fëmijë të qeshur dhe gazmore, të ç’kujdesur
dhe pa e vrarë mendjen fare,nga varfëria e
kohës…….që prindërit kujdeseshin për të. Dhe
ajo vazhdonte dhe luante
kishte ëndrrat e saj
fëmijnore, pa e ditur se
ato ëndrra, nga “murtaja” e kohës do t’ja vriste për
një kohë të gjatë, dhe
pa kthim pasë…zemrës
së delirë.
Por ajo,sa më larg më iku,
deri sa e humba nga sytë
përgjithmon,në largësinë
e pafund,të atij horizonti
të largët, të asaj kohe të
egër për mua,dhe e shum,
të tjerëve dikur….!!
E’h moj jetë gënjeshtare.
Sa e pabesë paske qënë.
Na hedh dhe na pret si portokalle.Dhe në fund,
na barazon,na bën
bashkë, me të kamurin
njeri. Ku të gjithëve jua
gjen një vëndë,diku në përjetësi……………!!!
Atje ku shpirti i lodhur
prehet, i qetë dhe në qetësi………Sepse atje
Ka vetëm drejtësi…..!!!
