Jeton diku në një fshat,
Një nënë e vetme fillikat,
Plot halle e derte jetën e kalon,
Buza nuk i qesh, ajo nuk gëzon.
Pati ajo burrë dhe fëmijë plot,
Por jetën me t’a se jetoi dot ,
Fëmijët u rritën,ata u martuan,
Nënën e lanë vetëm,në mërgim shkuan.
Sillet vërdallë nëna nëpër shtëpi,
E varfër s’është por asgjë si hyn në sy,
Ashtu e vetmuar në portë ajo qëndron,
Me veten llafos, sytë i mbushen me lot.
Çdo ditë veshët ngrehur nëna i mban,
Një zë pret të dëgjojë, t’i flasë nga larg,
Në vetminë e saj çdo ditë me vete flet,
Vetmia e pleqërisë çdo ditë po e tret.