VETMIA
Të gërryen kockat!
Të fut ethet e gushtit
e të bren çdo dite si mola drunë.
Të futet në gjak si sheqer e deri të merr frymën
Përvajshëm këndohet këngë e saj
E dëgjon çdo ditë, çast, orë e minut
I ke mësuar notat dhe përsëri të duhet ta dëgjosh
Të duhet ta këndosh
Nuk ka plagë më të madhe, nuk ka dhimbje si ajo
Të bën të flasësh me veten, me tjetër s’ ka si
Të merr gjumin, të vret ëndrrat
Të humbet dëshirën për të jetuar
Të duhet ta pranosh me të gjitha këto
E në fund të mbetesh “TI”
