Në meditimet e para të ditëve që sapo hyjmē..
Tē nesërmes pa zhurmë èndërroj pa lënguar..
Vitit të ikur që m.lëshoj dallgēn mè të dhimbshme për njerinë..
Të portave të lotit përditshēm udhētuar…
Vitin që më dënoi pa hak mbi kocka dhe palcë..
Më kafshoi padhimbshëm sa eshtrën më bèri copē..
Nè sprovën mè tè egēr mè hodhi në valë..
Orët më të shkulshme në çdo dite dhe kohē…
Nē shpirtin plot llavè që dallgèt mbi shpinè kaq shumè i mbajti..
Mbi tē rëndoi jeta po prapë iu shtuan ditēt plot tmerr..
Atë copën e mishit qè nè trup ia hëngre së gjalli..
Plogēshtinë e dhimbjes pamëshirshëm i lëshove në ferr…
Ajo kalon ferrin më tē egēr plagë mbi plagē..
Nē sprovat më të shkulshme e lëshove prapē se prapē..
Kupēs sè stērmbushur derdhur mbi damarē..
Vitit qè m.dënoi dhimbjen e ruaj nè thinja i gjallē…
Më mohoi diellin e qetēsine qè moti se kisha gjetur..
O vit i namur që vuajtjen pashpirtērisht më solle..
Kockēn e thyer qè më ndryshove e shtove dhembjen..
Damarēt e këputur si një lule qè vyshket e rrēxove..
Sprovat më të hekurta kalova por kjo ishte e tepērt..
Mè dhembin kockat e këputura deri në pērjetēsi..
Eshtrat e pērgjysmuara mi bluajte në të zezën e mekur…
Ndaj të quaj viti i trishtë që më dhe vetēm. dhimbjen në ligēshti..
Shkroi!!!
Miranda Troci Derti!!
Reç!!
