Zhveshur në stinë:Robert Shkurti

ZHVESHUR NË STINË

Në vjeshtë pemët zhvishen.

Shkundin gjethet, mbeten lakuriq,

si një burrë dhe një grua

para aktit sublim.

Nuk e di,

nëse kanë ftohtë, turp apo frikë

para dimrit të egër e nevrik?

Ne u zhveshëm në verë,

atëherë

kur vapa çlironte trupave lakuriq,

avuj të nxehtë.

Kishim etje si unë, edhe ti.

U ndalëm në burimet e njëri-tjetrit,

ngjitëm buzët dhe pimë deri në çmenduri.

Po s’u mjaftuam me aq.

Etja u ndez më shumë.

Trupat tanë zunë të dridhen,

përplasëm fort gurstrallin me eshkën.

U ndezëm, flakë morëm, u poqëm …