Bora në shpatije ka filluar të shkrihet
e një grup zogjësh kthehen në atdhe
ç’është kjo kohë pakohë s’më rrihet…
kërkoj lartësitë e mëdha qiellin pa re
Është stinë pushimesh e mallëngjim
lotët vërshojnë faqeve të njoma vesë
e larg i treti atdheu të rinjtë n’mërgim
ata jetojnë atje,punojnë me shpresë !
Se një ditë do kthehen këtu në fole
ku lanë prindër grua,fëmijë,familje
o Zot mos ua merr shpresën e vetme
që,ata i mbanë gjallë deri në vdekje .
Atdhe i nemur,i bekuar e i shtrenjtë
sa shumë ëndrruam të jemi të lirë
për çdo shqiptar ti mbetesh i shenjtë
por duam të jesh si një lule e mirë…!
