Cikël me poezi
Nga PANAJOT BOLI
NJË COPË STOFI NGJYRËMANUSHAQE
Vite, copa ngjyrëmanushaqe në komonë time pa dalë
Një natë të bukur vere, hënës topolake vendosa t’ia fal
Po mbrëmjes kur yjet kureshtarë prisnin të surprizuar
Ajo doli, ah, e kërrusur, gungaçe, e tretur, e ligështuar.
Copa me vezullime manushaqe u fut sërish në sirtar
Melankolike, e dështuar prapë,çfarë ta bëj vallë,çfarë?
Atë natë ta solla dhuratë për ty, por ngeli nën xhaketë
Si më hutuan sytë e tu? Si yjet e shdritshme në vjeshtë?!
Një bluzë të qepje me ngjyrën e lules që mësueses i çoja
Të ndriste gjoksin e bardhë e erë t’i mirrja sa herë të doja
Po ç’ishte kjo, si më hutuan yjet e hëna si më bëri magji?
Si në ëndërr me ike ti, më mbeti në duar copa manushaqi
Shpesh më thotë nëna: Pse s’e qep këtë copë mor bir?
-Prit moj nënë , të vij pranvera, ta bëj këmishë të mirë
Pranverat ikin, nervoz hap komonë me dhembje e sëmbim
Në medyshje jam: ta qep këmishë a ta mbaj si kujtim?
KAMARJA E GJYSHIT
Bri oxhakut një kamare e vogël te shtëpia e vjetër në fshat
Gjyshi im në të vinte xhezven,filxhanë dhe të paktat paratë.
Herët në mëngjes shtynte lehtë perden me dantellë qëndisur
Xhezven vinte në zjarr, dridhte me lezet mustaqet e ujdisur.
I kënaqur thithte aromën e kafes me avujt e hirtë fjollë-fjollë
Për mua fuste dorën në kamare e më jepte ndonjë të hollë.
Një ditë i erdhi një hallëxhi në konak, i kërkoi hua një napolon
Pa e zgjatur gjyshi fut dorën në kamare , të ngratin e ndëron.
Kaluan javët, muajt, ky hallëxhiu i ngratë nuk u duk gjëkund
Kujtoi se gjyshi e harroi, na u tregua i zgjuar ky fshatar bujk.
Teklif errdhi pa iu skuqur faqja fare, trokiti një ditë në derë
I buzëqeshi gjyshit, iu lut hua një napolon edhe ketë herë..
Shtyu perden gjyshi: -Fute dorën, i dashur mik, në kamare
Po e ke lënë aty, merre, me gjithë shpirt ta kam falur fare.
U gajas fort kamarja, ngeli si i shastisur i shkreti hallexhiu
Hapi derën e iku si hije , ia mbathi këmbëve, dheu e përpiu.
PAS KANGJELLAVE TË DASHURISË
Pas kangjellave të mbretërisë së dashurisë rri i hutuar
Në një çengel var shpirtin tim dhe pres që të shpërthejë
Më përthahet ëndrra nga thëllimi e vetmia tallet e qesh
Më hedh një maskë fytyrës, shijen puthjes mos ia ndjej.
Tund hekurat e kangjellave të mbretërisë së dashurisë
Me shpresën e brishtë mundohem që t’i zbus zemërimin
Të hapë portën, të derdhem unë në rrugët e saj si i marrë
Të çmenden yjet dhe hëna të më ekzaltojë me ledhatimin
Në parqet e mbretërisë së dashurisë kanë ulur kokën lulet
Aromës i iku krejt shija e ngjyra si ditë vjeshte u trishtua
Si mund të bulëzojë pranvera pa parë sytë e diellit kur agon
Si mund të gufojë dashuria, si të buis pa puthje, pa mua?
TË MUNDA NJË HERË, MOJ ERË
Nuk e di pse është e shqetësuar sonte prapë kjo erë
Dritares i bie me grushta, më tremb me vajin ulërimë
Ia përdredh dorës pjergullës në oborr,qesh si e marrë
Gishtin ma tund:Dil jashtë nëse ta mban, dil në je trim
Shtrëngon trikon jeshil portokallja e dhëmbët kërcet
Gjeli me pulat në qoshe të kotecit të tulatura po rrinë
Peshqirin u jep rrugëve të pastrojnë fytyrën e bërë pis
Llamarinën e barrakës se Vasit e vë të këndojë si violinë
Si bajloz më fton mua , Gjergjin, në shesh të mejdanit
Të mundemi, si u kacafytëm dikur në malet e Librazhdit
Prapë do të zbut të ledhatosh faqet e kaltërta të detit tim
Do të tërheq si manare të mirë, të lidhur pas bishtit të kalit
Xheloze, sharlatanë ngele, të munda njëherë moj tinzare
Mban mend kur kaloja me të mirën time në urë mbi lumë?
U perleshe me mua të na ndaje, të na hidhje, ti moj e keqe
Unë më trim behesha, ajo: shtrëngomë me shumë..me shumë
FSHEHTAS DO TË VIJ
Do të vij pa më parë njeri, udhën do marrë natën vonë
Do të vij kur ti si ëngjell e lumtur buzëqesh në gjumë
Trëndafilin e kuq do ta lë butësisht mbi jastëkun pranë
E duke u dridhur, buzët e tua do t’i puth me etje shumë
Pa zhurmë do të iki, me zemrën që hidhet në kraharor
Mbi çarçafin e bardhë dy pika loti të thara do të gjesh
Bashkë me një pusullë të vulosur me urimin e malluar
Yll më i bukur mes yjesh, ti zemra ime, përherë të jesh
