Karrocat e kijeve,me enë shtëpiake të ngarkuara
Kan marrë rugën,nëpër përua e lugina duke u rrokullisur
Bukuri,e natyrës me peisazhe hynore të pa haruara
Vaji i nënave mallkonë ,rënkojnë foshnjet duke kollitur
Nëpër fusha, e lugina e mbjellëm vajin e foshnjëve
Foshnje,eh sot pleqë të moçëm,kujtimin akoma të njomë
Shungullojnë, e se ndalin dotë mallkimin e kohëve
Në vendë të largët anadoli, s’di vallë si do të rrnojmë
Kishim shpija , toka bagëti e itibarë rrnonim si zotni
Erdhëm , askush s’na vështronë me sy, jena qiraxhi
Qiraxhi pa kulmë e pa shtëpi, n’fusha të anadollit për kotni
Fusha e anadolit gropa gropa, tokë shterpe për jabanxhi
Pesëdhjetë vjetë i larguar,sot qëndroj pranë gurëve që s’i kam haruar
Nga gëzimi sot si djalë i ri mbi gurrë e lisa, fluturoj shungullimën e dëgjoj
Shungullima, kthimit t’im iu gëzua në këngë u shëndrua, njerëzit më kanë haruar
Bilbilat këngët e njejta i këndojnë,i shtrirë mbi fier ç’mallem lotoj, dëgjoj,dëgjoj
