Urbane
dera u hap dhe ajo hyri.
kishte flokë të verdhë kaçurrela,
ishte krejt si të kishte zbritur
nga kjo ditë e bukur maji!
sytë i kish, si ky qiell mëngjesi,
mbi dy këmbë të drejta
rrinte koka e saj e bukur
dhe ishim aq pranë unë dhe ajo
dhe krejt pa qëllim, pa dashje
zemrës sime,
(që thuajse e kisha harruar, se ku ishte)
ia ndjeva rrahjen.
ndodhi në aq pak minuta.
ajo as që më vinte re
e vështroja tinëz,
por ajo ishte mospërfillëse,
si mëngjesi i një dite,
kur ne zgjohemi, duke rënë në gabimin,
e mendimit,
se ai mëngjes ka ardhur vetëm për ne,
ndërsa e nisim poezinë me fjalët ;
” ah ky mëngjesi im!”
të gjitha këto mendime më erdhën,
kur ajo ndodhej aq pranë meje.
urbani ndaloi tek Medresea.
ajo zbriti,
duke e lënë autobusin bosh
dhe mua në dëshpërimin
që më pushtoi,
gjë që më ndodh,
kur më braktisin befas bukuritë!
