Nikolle Loka
Dhe harroj…
Ëndrrat i shoh mbi gjeth
si një fllad bore,
kur gjethi s’ka dal
e bora s’ka shkri…
Para se ajo ditë të vijë,
mbetem
me ëndrrën e fundit përdore,
pranë një kroj,
ku më rrëmben një balladë pranverore,
e më çon te një hije ftoj,
dhe harroj…
Harroj
se lulet janë ende në syth,
dhe borë mund të bie sërish…
Molla dhe gurët
Një kokërr mollë
i ra në kokë
të mençurit Njuton,
veç një fije floku
iu dridh.
Mendimi njerëzor
iku prej gjendjes zero,
siç ndodhin
gjërat e mëdha
krejt rastësisht.
Ajo pemë,
veç atë
kokërr mollë kishte,
por njëzit presin
mollën tjetër si dikur,
e s’duan t’ia dijnë
se kur vjen fati,
dhe s’ikin,
sikur molla
të lëshonte dhe gurë.
Njerëzimi
është marrë peng,
prej mollës së ndaluar,
që mendimin e lēvizi dikur,
mbi kokë të Njutonit
u flijuan të ardhmet,
u rrëzua një mur.
Po lutemi
në pritje
të mëkatit a të fatit!
Retë e zeza
Një cope shpresë
në hapësirat e kthjellta
u shkri.
Ndër flakë krijohen
shtatë rrathë horizontesh.
Nga e hëna të djelën
largohet shpirti nga zemra
e ftohet.
Dhe zemra
i kthehet rrahjes së parë
e ndalohet.
Shpirti kapërcen
përtej rrethit të shtatë,
vetasgjësohet!
Retë e zeza
e ftohin me shi,
me vetëtima
e ngrohin.