Aleksandra Arshiaj
ENDRRËS
Endrres ,i besova shpirtin,
Vetes ,botën për një çast.
U ndala në dritëra ,të largëta vegimesh,
Kur diferenca ,na ndante kaq larg…!
Kisha kohë, që malli më kish marrë,
Shpirtin ,ta lija në lirinë e tij.
Larg, kaq larg tundimesh,
Të shfaqej mes një ëndërre pa kufij.
Sinjale që shttangin botën relae ,
Jeto e lirë më thanë :
Pëllumb i paqes më sillte ,dritë-hije
Aq larg sa ishim, por gjëndeshim kaq pranë.
Atë çast ,ëndrrës i besova ,
Për të qën si pëllumb i paqes ,i lirë…
Ndërmjet ëndërrës kaq pranë qëndrova,
Për të fluturuar ,në qiellin e lirë.
Zgjodha ,mes qiellit dhe tokës,
Krahët t’ia fal lumturisë.
Yjet zili i pata asaj ëndërre,
Për qëndrimin e tyre pa rënie, “të dlirë”…!