E PA’MUNDUNA !
Se due unë ?!
dimni ngre mure t’nalta ,
mbi heshtjet .
Prandvera çil ashtu me brishtsin e pa’fajshme,
para tejet mij andrra flejn.
Deshta me t’mjaftu ….
n’mij faqet e kohës ,
zhdeshëm andrrat , tuj dasht t’pamundnën.
Lam gjithçka patëm ,
dënesëm mbramjet e vona ,
e fshim lodin q’i rreshku faqet.
Ah , sa kena humb….
nëpër rrugën e jetës u gjetëm ,
u lamë ,
u pamë .
Tuj ik nëpër kohë.
Deshta me t’than sa peshon koha mbi ty ?!
e se a t’dhemb zemra ?!
A ke shpirt ?!
E se kanjiher ngre syt e neper damart e qiellit?!
flet përçart.
M’mbramjet jan t’hershme tesh ,
e nadjet e ftohta ,
ftyra jeme çil buzqeshje t’brishta ,
shpirti realitetin tem t’përditshëm ,
e zemra ?!
Rreh !
Tuj dasht ty.
Se due unë ?!
Koha ndalet e mbrenda mejet t’mbaj aty…
pa t’prek ,
pa t’dasht ,
tuj t’pas ,
diku nëpër andrra t’pa’munduna.
Autore:
Donike Rrethej
