T’LUTEM MOS U DUK MË NË PRANVERË
Ç’na bëre kështu dimër i uruar !
Krejt i pabesë ,ti paske qenë
Ne të dinim ,të larguar
Erdhe na prishe ,çfarë kishim mbjellë
Me çfarë e pate ti,gjithë këtë inat ?
Që u ktheve,ashtu rrëmbimthi për së dyti
Të paktën,të vije një çikë më herët,në mars
Apo deshe të dilte i keq prilli ?
Pa le,na solle dhe shumë të ftohtë
Sepse kishim kohë,që ishim në pranverë
Gjithçka kish çel e lidh kokrra,se qe ngrohtë
Por fermerët i zhyte ,i bëre shumë qederë
Me ty në fakt,nuk bëhet shaka e lojna
Sepse ti je i pabesë e i paparashikueshëm
Ti i merr gjërat gati,e t’i heq nga goja
Edhe kur ikën, njerëzit i lë mendueshëm
Mjaft na nxin’ jetën, kur ti ke vaktin
Ndaj kur largohesh,jemi shënd e verë
Sepse sjellë të ftohtin e na ngrin’ shtatin Por të lutem shumë,mos u duk në pranverë!
Urim Mezini Torino Itali
