C’JE TI, KUSH TË POLLI
Në cilin shtrat të pollën,
e rrugëve të lëshuan,
udhëve të gjithë botës,
dhe vallen e çmëndur,
nise shtruar- shtruar,
cili ishte synimi,
nga të pistat duar.
C’ishte ajo mëndje,
e ndritur dhe e qelbur,
që të lëshoi pa fre,
fantazmë e paepur,
qê vjen me stërkalat,
ngado me të prekur,
na kishin vënë në gjumë,
shpinës jorgan hedhur.
Kush ishte ai shpirtkazëm,
i hijes së zezë plazëm,
që lëshoi këtë gjëmë,
vdekjen na hodhi ndër këmbë,
kaq jetë të marra peng,
pa kurrfarë brejtje ndërgjegje,
duke lënë pas brengën,
dhe lotin e nxehtë pa tretje.
Është i vërtetë rreziku që sjell,
gjithkund në botë, stresin mbjell,
ka njerëz që vdesin pa asnjë shkak,
të tjerë vdesin, e s’kanë as varr,
c’faj ka humani që do të jetojë,
c’faj kanë fëmijët që po i bllokojnë,
c’faj bëmë që na mbylle nga frika
s’rrimë dot më, s’na mban shtëpia.
Cili shtrat të polli, pjellë e djallëzuar,
në njerëzim të solli, me emër të kuruar,
të quajtën Coronë, qofsh e mallkuar,
u lodhëm të gjithë duke larë duart,
me maska në fytyrë na le pa frymë,
ditët e pranverës i mbushe me brrymë,
takojmë të dashurit, brrylat përplasim,
na dëgjojnë të tjerët, kur duhet të flasim.
