Agim i bukur
Ishte atëherë, në fund të shekullit XIX, kur një dashuri e fshehtë lindi përmes heshtjeve, vështrimeve dhe prekjeve që nuk kishin guximin të merrnin frymë para të tjerëve.
Ai, djali i një familjeje me emër dhe ndikim, jetoi me barrën e nderit dhe borxhit. Ajo, e thjeshte dhe e perkushtuar, nje punetore ne kuzhinat e manores, qe por kishte nje shpirt qe mund te digjte muret e botes qe e mbanin shpinen.
Ishte një natë me shi kur çelësi i parë ndërroi duart, si një sekret që nuk ishte për t’u zbuluar kurrë. Ajo e fshehu pas barërave në kuzhinë, ku askush nuk do ta gjente, përveç saj. Dhe megjithatë, ky objekt i thjeshtë u bë pasioni i tyre, sekreti i tyre, kujdestari i tyre i shenjtë.
“Ky është çelësi,”
i pëshpëriti fshehurazi një natë, me vështrimin e tij depërtues, plot pasion,
“zhbllokon një derë që askush nuk duhet ta shohë përveç teje… për ty është çelësi i zemrës sime. »
Ajo ndjeu djegien. Ajo e dinte se sa herë që do ta shihte, brenda saj do të zgjohej gjithë ajo shoqëri e ndaluar.
Ditët kaluan, dhe ata u takuan në hije, në qoshet, në pasazhet e errëta të vilës. Trupat e tyre nuk kishin luksin të prekeshin dukshëm, kështu që çdo prekje tinzare, çdo sekondë që ndanin, bëhej ethe, bëhej nevoja, bëhej e vetmja gjë që i mbante gjallë.
Çelësi i dytë erdhi në një kohë që ai nuk e priste. Ai e vendosi atë në duart e saj nën dritën e qiriut, me fytyrën e tij të gdhendur me shenjat e dashurisë së tyre të heshtur.
“Me këto dy çelësa, unë të dhuroj tërë qenien time, dhe le të digjemi të dy në këtë zjarr. “
i tha, të dy çelësat përqafuar në duart e saj, si trupat e tyre në momente të vjedhura nga përjetësia.
Por fati, aq i vështirë sa ishte, i ndau. Dhe ajo, duke i mbajtur fort dy çelësat në pëllëmbën e saj, i vendosi në një kuti druri, një hijeshi e një dashurie që do ta digjte deri në frymën e fundit. Çdo natë ajo i pëshpëriste çelësave të saj të ndryshkur atë që nuk mund ta thoshte, jetonte në ëndrrat e saj atë që nuk mund ta kishte.
Vite më vonë, këtë barrë nuk e mbante dot as vetë fati…
Ai, tani i lirë nga lidhjet e familjes së tij, vrapoi si era për ta gjetur atë.
Dhe kur e pa atë që qëndronte para tij, duke mbajtur kutinë e drurit me dy çelësat e ndryshkur, e dinte se asnjë kohë, asnjë distancë, nuk e kishte shuar zjarrin që kishte ndezur brenda tyre.
Këtë herë, dy çelësat nuk ishin thjesht simbole. Ishte prova se dashuria e tyre duroi, se askush nuk mund t’ua grabiste bashkimin që kishin pritur për kaq shumë vite. Së bashku ata hapën një derë të re për jetën, të mbushur me pasion, përmbushje dhe pëshpëritjen e atyre momenteve të vjedhura që tani mund të jetoheshin lirshëm.
Dhe kështu, dashuria e tyre mbeti përgjithmonë si dy çelësat e ndryshkura një premtim i përjetshëm për përgjithmonë së bashku.
Ajo që është e vërtetë, ajo që digjet nga pasioni nuk humbet kurrë.
Soula Binetopoulou
Agim i bukur 🌙⭐️🤪
