Shije dimri
Shije dimri ky fillim viti,
njerëzit mbyllur guackave të leshta,
por përsëri shkëlqejnë dritëza në sy,
shi jashtë në asfalte shkitur,
brenda në shpirt zjarrmi e trungut dimëror,
kërkon gargujt të ngjiten kreshtave,
mbuluar me borë.
Dimri mendimtar thith frymë njerëzore,
një grua zgjohet herët, me mëngjesin bën dashuri,
ai i fal çaste hyjnore,
ajo i jep kuptimin e ekzistencës,
nuk pushon shiu dhe bora,
tashmë habitati i tyre aromë e ftohtë,
kjo grua frymon nën penuar dhe në pasqyrë,
më e bukur se kurrë portreti i saj dimëror.
Ka rënë shumë borë në male,
dhe në tokë kanë rënë shumë trazime të shpirtit,
e ndërsa bora i shtjell shtigjet e veta,
toka i shkrin angështitë e portrerit në pasqyrën e vetes.
Shije dimri ky mëngjes i hirtë,
që përpëlit pikla nën qerpikë,
një rimel të bardhë lëshon mbi tastet e strehësëz,
dëgjohet veç ashti femëror,
kjo muzë dimri.