Ajo që po qëndisë pajën!
E bukur plot’ dritë delikate si shpirtë
Me zëthin e qeshur q’i pikonë mjaltë!
Si këngëz birbili ajo, karajfili i bardhē
O Zot hirplotë merrm’ shpjerm te lisi
Fshehur hijes së tijë, të qaj si Dionisi!
Moj gjethëz tërfili ti petalkë kamomili
Që tundeni përkundeni nën arom bliri
Luani e gëzoni me flladin që sjell prilli
Dehur lëndinës, livadhit, prroit e pyllit
Hiqmëni syut të Djallit ngrimëni qiellit!
Magjepsur bêrë tapë ballukes së artë
I përvëluar brenda e i ngrir nga jashtë
Tretur oh këngës që s’e mësova kurrë
Nën Kryq të Krishtit i goditur me gurë
S’e shijova lumturinë siç e desha unë!
Shpirtshtrir në shpresë,syut t’nënesë
Pres e pres me shekuj e ditë edhe orë
S’e shikoj kundi lulen e manushaqesë
Por veç ferrë e djerë edhe oh skëterrē
Që ma marrin shpirtin në të lig poterē!
Ç’t’i bëj vehtes oh që s’e kam në dorë
T’i ulem rastësis, që më ka shpërdorë?
Apo të bëhem asket e të dashuroj yjet
O të eci zvarrë e xvarrë largë nga qiejt
Apo të rri me mëmën nën të sain diell?
O djalë o bir o ti që s’i jepesh,prishjes
Mos u përzje ti, me shthurrjen armike!
Vallxo ëndërrimit ec shtegut të lashtë
Atje lartë majë malit ja është një vajzë
Që nën cicërim zogjsh po qëndis pajē!
PERRLA 2017.
