” ATË TË DIELË ME SHI “
——————————————-
*
Ajo ish në dritare atë të Dielë me Shi
Pikat që rrëshqisnin mbi xham duke vështruar ,
Pas pak dikush nën streh në rrugën për karshi
Nën tingujt e kitarës nisi për t’kënduar !
*
Kish kohë që atë këngë më se kish dëgjuar
Ndaj më pas kujtesën filloi të trazonte ,
Por ai Shi i dendur që kish nisur shtruar
Se la të hap kanatën , e t’jetrin të shikonte !
*
Por s’ju duk ai , ky kish një t’jetër zë
Që netëve posht ballkonit asaj i këndonte ,
Eh , sa kish kaluar që se kish parë atë
Por vargjet e asaj kënge nuk mund ti harronte !
*
Të nesërmen doli herët për punë si gjithnji
Dhe mori trotuarin me hapa të nxituar ,
Tek ecte e menduar prap ju kujtua ai
Me tingujt e kitarës që e kishte zgjuar !
*
Dhe shumë ditë më pas në ballkon qëndroi
Me vështrim nga rruga fort e pezmatuar ,
Por burrin me kitarë më nuk e shikoi
Me vargjet e asaj kënge , që e kish lënduar !
*
Mëngjesi i një të Diele u gdhi me një ves Shi
Në atë vend e pa atë posht strehës të ulur ,
Nën tingujt e kitarës ai nisi përsëri
Dhe pse ishte i tëri i lagur , i qullur !
*
Kureshtja , padurimi filloi ta ngacmojë
Nxitimthi zbriti shkallët dhe shkoi tek ai ,
Në drithërim t’panjohurit i tha që ti tregojë
Pse dilte të këndonte sa herë në ditë me shi ?!
*
K’to vargje tha ai i shkroi një miku im
Të cilin anës detit e gjetëm të pa jetë ,
Aty fare pran tij kish lënë dhe një dorshkrim
Ca fjalë e porosi por dhe një amanet !
*
Ndaj dhe dal me kitarë sa herë kur bie shi
Dua ti mbaj premtimin të gjorit atë breng ,
Eh , ç’far të them më shumë çe shtyu atë fat zi
Por di që kish një dhimbje për diçka mbetur peng !
*
Pas lotëve të asaj ai diçka kuptoi
Ndaj në kureshtje e pyeti a e njihje atë njeri ?!
Por ajo e ngashëryer si foli por kujtoi
Atë takim të fundit , me të atë të Diel me shi !
