Bashkë, bashkë!…
(Poezi e çartur)
Sa histori kemi kaluar në jetë
Dhe sa të tjera kemi ndër mend të kalojmë.
Histori buzë Devollit, histori në Bashtovë,
Si ëndrrimtarë syhapur.
Histori humbëtirash me liri të kapur.
E sa herë kemi parë nga kiçi i një trageti
Përkëdhelje t’ëmbla shkume, dallgë Currilash,
E u kujdesëm, ato pamje, mos i digjnim.
I futëm brenda vetes
Të mbeteshim gjallë, të na ndriçonin shpirtin.
Herë tjetër jemi gjendur mes thëllimit,
Ndën rrënojat e Spaçit, përqafuar me heshtjen.
Të kujtonim vdekjen, mbetur gjallë,
Po atje mes malesh e lamë larg urrejtjen,
Kishim Zotin përballë…
Dhe pas kësaj, u kthyem në qoshen tonë.
Rinisëm prapë jetën me ditë të njëllojta.
Shtrirë në divan, e se nga na vinte e ngrohta,
Kur përtypnim me zë “pensione dhe lutje”,
Mbuluar ashtu, me frymë e me puthje.
Por pastaj… Pastaj… Ah!
Ti me Migjenin në dorë, unë me pyetje:
“Ç’i the?… Ç’të tha?…
Bashkë, bashkë… Gjer në fund.
Bashkë këtë kohë, s’ka njeri të na mundë…”
E ngrohte kjo bisedë ditën dimërore.
Ka qenë ajo jetë, që kemi dashur të jetojmë.
Ka qenë ëndërra që ne besojmë:
E vetmja rrugë: bashkë… bashkë…
Me dashuri të dashurojmë…
Të shohim pra, përsëri ëndrra që s’flenë
Për ne, kjo është e vetmja rrugë që vlen.
Kështu të jemi, pa asnjë shpjegim tjetër:
“Bashkë, bashkë!
Ky është betimi ynë i vjetër.”