The world with blood beads
The Etruscans set the sky
In two straight lines
That emerge from the eyes and extend to the horizon,
Between the two straight lines, the Etruscans trained their eyes towards the sun,
The sun, always white all day,
At its setting on the sea, the sun, always red,
Then or today, when the sun is expected to rise from the west
The sea will be a frying pan on fire, where in it
An omelette of eggs burns, covered
With a layer of clotted blood
The Etruscan eyes between two straight lines, towards the moon,
Under the branches of the clock, the beginning, the end
The day wears underwear washed to whiteness
Which are
The morning moon
In this world with the sounds of ringing blood
The truth is written in living flesh
In words turned into bones,
With bones arched over seas, oceans, rivers, lakes
Or in the deepest waters of the earth and sky
The man of humanity, the humanity of man, even seems amphibious
In this living world, blood takes and gives blood, even
The sun itself works on itself all day long
What blood cell in the veins should the sun itself be?
The moon also works on itself all night long
What blood cell in the veins should the moon itself be?
Of course, the stars, the drops of blood from the eruptions of the volcanoes of the world of blood,
Through the blood vessels the sunrise and sunset pass
The entire terrestrial globe loves itself, loves it for everyone,
Nature made itself, did it for everyone,
Man did not make himself, did not do it for everyone
This is the unsolved problem of man with his blood
Every time a living being breathes
Planet Earth is transformed, that is, it becomes
Every blood cell, white, red,
So, every time we breathe, planet Earth enters multiplied
Into our blood vessels and the machinery of life moves, functions
With blood for fuel and self-combustion.
Bota me rruaza gjaku
Etruskët vendosën qiellin
Në dy vija të drejta
Që dalin nga sytë dhe shtrihen në horizont,
Midis dy vijave të drejta, etruskët stërvitën sytë drejt diellit,
Dielli, gjithmonë i bardhë gjatë gjithë ditës,
Në perëndim të tij në det, dielli, gjithmonë i kuq,
Atëherë apo sot, kur dielli pritet të lindë nga perëndimi
Deti do të jetë një tigan në zjarr, ku në të
Një omëletë me vezë digjet, e mbuluar
Me një shtresë gjaku të mpiksur
Sytë etruskë midis dy vijave të drejta, drejt hënës,
Nën degët e orës, fillimi, fundi
Dita vesh të brendshme të lara deri në bardhësi
Të cilat janë
Hëna e mëngjesit
Në këtë botë me tingujt e gjakut kumbues
E vërteta është shkruar në mish të gjallë
Me fjalë të kthyera në kocka,
Me kocka të harkuara mbi dete, oqeane, lumenj, liqene
Ose në ujërat më të thella të tokës dhe qiellit
Njeriu i njerëzimit, njerëzimi i njeriut, madje duket amfib
Në këtë botë të gjallë, gjaku merr dhe jep gjak, madje
Vetë dielli punon në vetvete gjatë gjithë ditës
Çfarë qelize gjaku në vena duhet të jetë vetë dielli?
Hëna gjithashtu punon në vetvete gjatë gjithë natës
Çfarë qelize gjaku në vena duhet të jetë vetë hëna?
Sigurisht, yjet, pikat e gjakut nga shpërthimet e vullkaneve të botës së gjakut,
Nëpër enët e gjakut kalon lindja dhe perëndimi i diellit
I gjithë globi tokësor e do veten, e do atë për të gjithë,
Natyra e bëri veten, e bëri për të gjithë,
Njeriu nuk e bëri veten, nuk e bëri për të gjithë
Ky është problemi i pazgjidhur i njeriut me gjakun e tij
Çdo herë që një qenie e gjallë merr frymë
Planeti Tokë transformohet, domethënë bëhet
Çdo qelizë gjaku, e bardhë, e kuqe,
Pra, sa herë që marrim frymë, planeti Tokë hyn i shumëfishuar
Në enët tona të gjakut dhe makineria e jetës lëviz, funksionon
Me gjak për karburant dhe vetë-djegie.