DASHNIA PËR NJË KAFE TË MIRË N’MËNGJES.
Në mëngjes, kur hana i le vend
Diellit.
Hapi sytë e t’parën gja përqafi qetsinë e qiellit.
Po s’ka ma t’ambël n’këtë botë e rrotull Tokës.
Se kafja e parë, si puthja e fillimit të kohës.
Era e saj më ngacmon si andërr.
Kur n’filxhan zihet e lëshon një valë.
Si me qenë një dashni që t’djeg,që
t’shkund.
E unë nisem n’ditën, plotë jetë dhe pafund.
E rrijm n’ tarracë, tu e pi kadale.
Pa ngut, pa zhurmë e pa halle.
Veç ne dhe kafja e avullit t’zi.
N’ mëngjesin e hershëm, që vjen përsëri.
Sa herë e pi m’kujton si përmallim.
N’ pjekje t’shpirtit, një gllënjkë të vogël e me shijim.
Kafja jonë si miqësia e vjetër.
Që gjithmonë kthehet na përqafon me një shije të ëmbël tjetër.
AUTORE: FATBARDHA BUDINI.
