EDEN I GËNJESHTERT
Ne stacionin e gabuar kisha vendosur këmbët.
Nga xhami bukuria po më lodhte dhe s’po e kuptoja as ku isha.
Treni ishte mbushur plot me lule rrezatuese, flutura shumëngjyrëshe, njerëz të buzëqeshur.
Gjithçka shpërthen në lumturi.
Zemra klith.
Bletëzën e bukur e pyeta: “Ku shkon ky tren?”
E dashuruar m’u përgjigj: “Në parajsë”.
Mos, moj!
Trenin apo stacionin e gabuar?
Më duket të dyja.
Koka torrollake po bënte masë.
Si mundem tani të zbres?!
Si mund të eci përmes kësaj drite?!
Do hidhem.
Mashtrova një gjinkallë, ajo do fliste tepër e të gjithë do ta besonin.
U mbyta në lot derisa treni ndali për t’u dhënë frymë pasagjerëve.
Sytë ndryshuan ngjyrë.
Hahahaha! E bëra dhe parajsën të më urrejë.
©Jori.
