Fjala që s’munda ta thoja
Në një çast të heshtur,
kur qielli u ul mbi ne,
u tretën fjalët nga zemra,
Një fjali që s’e thashë dot,
një ndjenjë e fshehur thellë,
si gjethja që trembet nga era,
u mbyll në shpirt, pa fjalë.
Doja të thoja: Më fal,
ose ndoshta: Të dua,
por frika m’i lidhi buzët,
dhe nata m’i mori fjalët.
Tani shikoj hijet e mia,
teksa lozin me dritën,
çdo natë e shkruaj atë fjalë,
por agimi ma fshin përsëritën.
Fjala që s’munda ta thoja,
mbetet një ëndërr e fshehur,
si një rreze që ikën nga qielli,
dhe mbetet në zemër e prehur.