Poezi
Jam…
dhe në çdo gurë trotuarësh,
hedh një këmbë
gjithnjë ndryshe…
Një hap zvarritës,
i një dëshire të mbetur në grykë,
se atë ditë s’kish diell…
Më gjen një gjysmë rreze
e hapin e bën gjeth’…
Jam…
e lagur, ngjitur kurmit
këmishë mendimesh
hieroglife të pa zbërthyera..
Mund të jetë shí,
ndoshta djersë e një gushti të vonuar
që harron të hap një ombrellë…
Mundet…
E megjithatë Jam…
zig-zakeve të gurëve që zhyten tokës
e botën mbajn mbi shpinë..
Fyell këmbët e mia
që tinguj lëshojnë flladeve t’pranverës,
baltosen pllakave që s’i binden
peshës,
e dimrit stërkala gulçojnë,
e digjen zhegut t’gjinkallave
t’pa puna…
Jam…
e askush s’e di
që dikur kam qënë…
N’at’botë,
veten,do e marr me vete…
