Lamtumirë!Jorida Satka



Në mes të pyllit qëndron kasollja e përgjakur.
Nga flokët e mbetur në derën e saj,
kërkoja sytë e humbur në natën e zezë.
Lamtumirë!
Dy fije brinje më ndalën duke qarë…
gjysma e zemrës qesëndiste lotin e saj.
Notove në atë që ke qarë
para se të largoheshe.
Një ditë do të të dua përsëri
dhe në qoftë se deri atë dite duhet të qaj.
Lamtumirë!
Që mbyste ëndrrat në një cep të asaj dhome dhe pagoi me vuajtje
shuajtjen e një ylli të bukur në qiell,
që sot nuk shkëlqen…
Lamtumirë!

©Jori.

Farewell!
The bloody hut stands in the middle of the woods.
By the hair stuck on its door,
I’d search for the eyes lost in the black night.
Farewell!
A pair of sobbing ribs stopped me…
half of my heart teasing its own teardrop.
You swam into what you did regret
before you left.
I will love you again one day,
even if until that day I will have to mourn.
Farewell!
Whose dreams would smother in a nook of that room
and who paid off in suffering
the disappearance from the sky of an amazing star
that now glitters no more…
Farewell!