MIRMËNGJES VENDLINDJA IME DIBËR…!
Të dua vendlindja ime, të dua,
Si sytë e ballit, që shohin larg,
Aty u mëkova me gjirin e nënës në përrua,
Ti je kënga e dehur dhe mall!
Perlat e tua i kam shijuar në gjimnaz,
Në ditët me diell dhe kur shihnim si klas filmin “Zopata”,
Edhe pse bënim naj prapsi pa zarar,
S’pati ndëshkime se ish e gjithë klasa…
Ti vendlindje, je det ku humbet nëpër dallgë,
Dhimbja ime që më ndjek si hije,
Amanet i Skënderbeut, e fortë si strall,
Si poet mbushem me emocione shëndritësie.
Aroma e blirit më përkëdhel shpirtin,
Muzg e agim thith ajër Korabi,
Fresku më vjen si re e bardhë, frymë dhe flakë,
Nga liqejt e Lurës gulçon aromë, lule zambaku.
Ti je trualli i Arbërit e kuvendeve të “Nand Maleve”,
Ku lindën trima si lisa në beteja,
Si gjerdan ari besa-besë u lidh fjala,
Me pushkë, penë e shpatë luftuan si rrufeja.
Sot blirët janë qullur prej vese,
Bulevardi ndjen mërzi…
Ti qytet je muzë dhe thëngjill që të djeg,
Të përulem o perendeshë, o magji.
Zemrën te ty e kam…
I ndjej mëngjeset kur këndon bilbili,
Eh, për ty më këput malli i pamatë,
Dhe për sokaket që ngjajnë me yjesitë.
Fjala ime dua të mbetet në vargje,
Në mes rreshtave jam unë dhe ti,
Është historia e larë me gjakun e të parëve,
Ti je lule bjeshke je dashuri…
Librin “Violina e luleve”, te ty e promovova,
Se jam në gen dibran 24 karat,
Me Çertifikat “Mirënjohje” u çelibrova,
Te ty piva ujë Korabi me shtamë dhe tas.
