Moknusha
Një iliriane
me flokët kallëz pishe,
tufë rrezesh
në ditën për diell,
kur shkonte
të bluante në mokën
ëndrrat
i përzinte me miell.
Në shpat
një bari thurte vargje,
e fyelli malit ia jepte,
hijeshia e vashës së re,
zemrën ia mori
me vete.
Bariut gjysma e shpirtit
iu shemb,
në stinën e rënies
së gjetheve.
Dy hije mjaftojnë
për një mal,
Moknusha
dhe Mokna e Vjetër.
Gabimi i Jerinës
Një sy i lig i pa matanë,
Jerina e bukur u kaloi pranë.
Se zoti vetë deshi t’i masë
në duel trimat për një vashë.
Hynë burrat në mes, e dot s’i ndanë,
rrufetë prej qiellit nuk i vranë.
Vrasjen e nxit Jerina e shkretë,
zgjodhi për qejf të zemrës së vet.
Dy herë fitoi Lekë Zaharia,
në duel lufte dhe dashurie.
Lekë Dukagjini qëkur kish lerë,
nuk ishte mësuar me humb dy herë.
Me zor tërhiqet e i fsheh dy plagë,
njëra i dhemb, tjetra i rrjedh gjak.
Jerinë u fute në rrugë pa krye,
luanët me plagë, nuk dinë me u thye.
Pse nuk e bëre ti zemrën gur,
të thoshe asnjërin s’e marr për burrë!
Pse s’i plagose me një shigjetë,
që të qetësohej Arbëria e shkretë.
Më mirë betim, me vdekë virgjinë,
nuk e gëzove Lekë Zaharinë!
Një hije e kohës
Koha më la,
një hije e saj erdhi e shkoi,
nuk di ku ra, e sa qëndroi,
as kur u nis e fluturoj,
askush s’e pa,
askush s’e zu me gojë,
sekonda s’ka,
minuta dhe as orë,
veç kupë e qiellit,
ndarë në pjesë,
në dy përshëndetje mirëmbrëma, mirëmëngjes!
Hija e kohës që zvogëlohet e rritet,
t’i tregon paraditet e pasditet,
trokëllimë kuajsh përmbi kalldrëm,
t’i afrojnë ardhjet dhe ikjet,
terri dhe drita
lënë gjurmë në syrin tënd,
para kohës zgjohesh,
pas kohës fikesh,
pa trazuar askënd.
