Agon Halabaku
Mozaik i çrregullt
Nëpër rrugët e çara të mendjes sime,
I mbledh copat e jetës, pa ngjyrë e formë,
S’i besoj më rregullave të artit të vjetër,
As skicave që premtuan një qiell të sheshtë.
Fjalët derdhen, por s’kanë më kuptim,
Një mozaik i çrregullt që e përqafon zbrazëtinë.
Kësaj here s’ka histori me fillim e fund,
Veç fragmente të shkëputura, një botë në kaos.
Nëse jeta s’më dha rregulla, as unë s’do i kërkoj,
Do gjej bukurinë te ç’rregullsia, te thyerjet.
Gjithçka që thyehet, mbetet e lirë,
Ashtu si unë, mes dyshimeve të pafundme.
Me lotë të thara e buzëqeshje të shkrira,
Këndoj një këngë pa melodi.
Një rebelim ndaj harmonisë së përhershme,
Një përqafim ndaj absurdit që na mban gjallë.
