Nga Lamartini po postoj këtë poezi nxjerrë prej librit “Nga Shatobriani dhe Lamartini”, i pwrkthyer prej meje. Lexim të këndshëm!
Mushllinza*
Në grurin e pjekur, një mbrëmje festë,
Më këputi dora e vajzës së re;
Mbi kokën e saj, n`ata flokë të zes,
Ylli im i bardhë kërceu atje.
Lule shtëpiake e familiare,
Un` rrija atje si lerth, ngjitur fare,
Që ngjitet në trup të gjeorgjinës:
Faq`e saj qe e gjith` e zbukuruar;
Pastaj rash` e ftoht` dhe e zverdhuar:
E këmba e saj më fshiu tinës.
Por në mëngjes, në dritaren e tij,
Një kalimtar më pa rastësisht,
Anohej për të më njohur ai,
Dhe më hedh një vështrim miqësisht.
“Eja; më thotë ai, ti lule e mjerë,
Eja, dashuri, imazhi im përherë,
Objekt përçmimi e zilie që mbyt,
Eja thahu, mbi zemrën time t`bëj vend:
Loti im do jetë vesa jote argjend,
E shpirti im do jetë kopshti yt!”
Qysh atë ditë, zvarritur në bar,
Un` përqafohem rreth luleve tjera;
Mbështjell kërcellin e tyre krenar
Dhe ngjyrat ua mëkëmb përhera;
E vajzat e reja ndonjëherë
Me drapër vinë për të më prerë,
Për t`i bërë ballit hije me kurorë:
Unë lind e fishkur, e zbehtë si meiti,
Un` jam shermasheku i gjithë një viti.
Shkeleni të mjerën, mushllinzën e gjorë!
Përktheu: Gëzim Isuf Baruti
*mushllinzë, – njw lloj luleje si dredhkë.