Nata sonte…
Është një natë e bukur sonte,
dhe pse hëna është gjysmake,
fryn një fllad i lehtë si të donte,
të lozi me ngjyrat e kësaj nate.
Kësaj nate, këto ditë të vjeshtës,
ku edhe yjet përtërijnë vet vehten,
dashuruar me simfoninē e gjethes,
që nga era vallzushem mbi tokë bien.
Kur nis të fashitet zhurma e kohës,
e natën shurdhon hapi i një udhëtari,
që mban në gjoks dashurinë e botës,
nxitur nga dashuri e fëmijëve së pari.
Kur dhe gjallesat prehje gjejnë ngado,
në foletë e tyre duke pritur qetë agun,
dhe unë që kam nisur netët të përgjoj,
duke pritur muzën që të lëvroj vargun.
Çuditërisht s’kam frikë nga nata sonte…
Suzana Rama
