” NË PARK VETËM STOLA “
Dikur në këtë park dotë nuk kaloje !
As vënde në stola nuk gjeje dotë!
Një ditë po kaloja aty pranë !
Pashë se të gjithë stolat ishin boshë.
Përqark sytë i hodha” shumë qetësi !
Boshatisje totale asgjë nuk dëgjoja
U ula në një stol nuk isha ulur kurrë !
Njerëz nuk kishte “s” dëgjohej as dominoja.
As një pencionist aty pranë nuk kishte
Që këta stolat e parkut ishnin plotë !
Vetëm zhurmën e erës dëgjoja
Dhe gjethet e thata që binin për tokë..
Ulur në një stol ” pranë pemës në hije.
Zemra mu mblodh ” u ngria ngadalë.
Shpirti në vetmi mirë su ndie !
As njeri nuk pashë ” as një zë fëmije .
Menduar nga ai stol u ngrita .
E lashë parkun në vetminë e tijë!
S” ndënja më dotë më hyri frika
Frikë për njerzit dhe parkun e boshuar .
Forcë i dhashë vetes në atë moment !
Ky park’ prapë me njerëz do gumëzhijë
Fola me vete ” sdo jetë kështu joo !
Mbi këta stola ” do lodrojnë prapë fëmijë.
