Nga Ogyst Anzhëlje (1848-1911) po postoj sonetin e mëposhtëm nxjerrë nga libri “Antologji e vogël e poezisë franceze” që së shpejti del në qarkullim.
Përkëdheljet e syve
Përkëdheljet e syve më të dashurat janë;
Ato e sjellin shpirtin ku caku i qenies struket,
Dhe zbulojnë të fshehta që kurrë dritë s`panë,
Në t`cilat veç thellsi e zemrës mund të duket.
Edhe më t`pastrat puthje për to t`pasjellshme mbesin;
Gjuha e tyre është m`e fort` se t`gjitha fjalët;
Asgjë nuk shpreh veç syrit sendet që kurrë s`vdesin
E që kalojn` pak çaste në qenien tonë të ngalët.
Kur mosha gojën mplak dhe qeshjen bën të shtrembër
Rrudh` e së cilës lehtas na bën më të trishtuar,
Ata ruajn` ende at` dhembshuri t`kulluar;
Krijuar për ngashnjim e për të dhënë zemër,
Ata kanë ëmbëlsi e zjarr dëshirash plot!
E ç`përkëdhelje tjetër ka ecur nëpër lot?
Përktheu nga frëngjishtja: Gëzim Isuf Baruti
