Arben Zeqo
. Një vjeshtë që shkon !
… Kështu rrjedhin stinët ,
të ftohta të nxehta .
E thinjat na shtohen ,
Mbi pemët e lodhura ,
gjethet pikojnë …
Zogjtë e mbetur vetë ,
pendët fillojnë ndërrojnë .
Pastrojnë foletë …
harrojnë këndojnë .
Ca tulitur rrijnë ,
e ca fluturojnë …
Natyra mëngjezeve ,
mer petkun e artë .
Mjergulla vjeshtore ,
me shira ngadaltë .
Rrezet e diellit ,
herë rrallë ndriçojnë .
Femijët gëzuar ,
supeve çantat ndërrojne .
Harrojnë pushimet ,
shkollave vrapojnë .
Stinët dijes … i GEZOJNE .
Lulet mbyllin sythet ,
ne gjumin e gjate .
Debora do zbresë ,
qylymit të bardhë .
Kështu agojnë ditët ,
me fllade e erë .
Stinët kalojnë ,
e presim … ç’pranverë !
Jetë moj jetë ,
njëherë kalon .
Fletëve… hedhim vargje ,
s’di kush i lexon …!
Sa shumë do të desha ,
nje vjeshtë vëndit tim .
Me frymë të ngopesha ,
e vite nxitim …
Për vjeshtën kaq kisha ,
penën … si përherë .
Dimri do zbresë ,
oxhaqet mbajne erë …!
Dollitë do ngrihen ,
drutë ndezur zjarrë .
Këngëve do ja ” thërresim ” ,
sofrat si më parë …!
… Një vjeshtë që shkon !
Zeqo@rben Autor .
Emigrantos Devolli .
London October 2024 .
