Shpërndarësit e mirësisë
Filloi të hante kafshatën i uritur, si bishë.
Sa pa atë mendoi, ajo është më e brishtë.
-Merre,- i zgjati dorën.
Një zot e di sa donte të hante pak koren!
Kështu ishte gatuar ai.
Ushqente shpirtin e vet duke shpërndarë mirësi.
E bënte të mirën dhe e hidhte në lumë.
Do ti, lumi i kthente shumë, më shumë!
Për çdo shpirt që gëzonte,
Gëzimin në fytyra të tjera e pikturonte.
Nuk trishtohej as kur bënte mirë dhe gjente keq.
Nuk janë të gjithë njerëzit shpirtkeq!
Bujari gëzonte vyrtytin e shëndosh.
Një njeri të tillë, të rrallë, kudo mund ta qëllosh.
Jo, jo nuk flas për shtinjakët!
Për ta çdo gjë në botë është e pakët!
Bamirësit e vërtetë janë dora e zotit në tokë.
Ata janë vërtetë shokë për kokë.
Edhe pse ti mund ta pasosh nderin,
Mirënjohjen një jetë dot se lan, e din?!
Njerëzit me zemër të madhe zoti i bekoftë!
Zemrat gjithmonë ua gëzoftë!
I shpërbleftë me të mira!
I pastë sytë te ta në ditë të vështira!