Evis Kotte
Shpresën e gjetën tek dielli!
Çdo mëngjes i buzëqeshte diellit,
i lutej t’i ngrohte shpirtin,
i falej sikur një perëndie,
e adhuronte kur i mbushej plot shpirti!
E quante veten bijë e diellit.
I beson fatit që lidh dy njerëz,
dy shpirtra ku lulëzon dashuria,
rilindin në ketë botë me diellin!
Ndarja u copëtoi ëndrrat,
besonin në një ribashkim.
Shpresën e gjetën tek dielli!
Ditët do kalonin, nuk do e ndjenin largësinë.
