DASHURI PA FAT
Kaluan ca vite
që isha në vetmi
dhembjet e mia
nuk i kishte njeri.
në stilin tim të jetës
i realt në jetë
sikur asnjë tjetër.
Koha erdhi
vashëzën e takova
dashurinë e vërtetë
asaj ia tregova.
Me fjalë të ëmbla
deshi t`më largoj
por jo dhe krejtësisht
t`më refuzoj.
Ishte e bukur e pashme
dhe me bel të hollë
kraharorin të zhvilluar
e trupin si bollë.
flokët të përdredhura
të lëshuara mbi shpinë
bëre fat për mua
e lutja Perëndinë.
Shumë dhimbje të forta
kaherë më shtrëngonin
shikimet e saj të mprehta
shpirtin ma coptonin.
