Fjalët që heshtin
Kur nata bie dhe zemra tret,
Fjalët heshtin, shpirtin tret.
Në errësirë një dritë përfton,
Një zë i brendshëm shpirtin zgjon.
Fjalët që dikur rridhnin si lumë,
Tash mbesin brenda, një mall i humë.
Në sy shkëlqejnë kujtime t’arta,
Në zemër digjen ëndrrat e zjarrta.
Ato që s’thuhen janë më të rënda,
Si gurë mbi shpirt, si re të dëndura.
Por heshtja flet më shumë se fjalë,
Një dashuri e heshtur s’ka kufi të ndalë.
Prandaj kur heshtja zemrën prek,
Dëgjo atë çfarë fjala s’thot dot kurrë.
Se në heshtje gjendet një botë e fshehtë,
Ku çdo ndjenjë mbetet përgjithmonë e vërtetë.