Gardian i mendimeve
Kur jeta të të endë nëpër dritëhijet e saj
Dhe shpirti ndihet i lodhur, i munduar
Merr forcë vigane, mos u tundo
Ti, gardian i mendimeve në detin e trazuar.
Nëpër ecejaket plot mundime që kalove
U thërmove, u bëre copë-copë
Por kujto se hekuri kalitet nga zjarri
Dhe, kështu, jeta ty të bëri më të fortë.
Se kalaja ndërtohet me gurë
Dhe deti trazohet nga dallgët e tij
Në fund të tunelit del dritë
Për ty që meritove veç lumturi.
