Djalli shpesh komunikon nën maskën e logjikës, inteligjencës dhe drejtësisë. Në të kundërt, Perëndia flet vetëm përmes shpirtit tonë. Megjithatë, sistemet kolektive të edukimit, edukimit dhe shoqërisë janë krijuar në një mënyrë që lejon mendjen të errësojë vazhdimisht shpirtin dhe zemrën.
“Nëse ndjek drejtësinë, mund të hasësh djallin.” Dëshironi të gjeni Zotin? Kërkojeni Atë me dashuri, durim dhe mëshirë ndaj njëri-tjetrit. Sepse të gjitha manifestimet hyjnore e tejkalojnë logjikën. Merrni parasysh këtë: dashuria, nderi, fisnikëria dhe vetëmohimi janë ndër emocionet më të shndritshme njerëzore, megjithatë a mund të konsiderohen të logjikshme?
Njerëzimi në provë
Që nga momenti kur hyjmë në këtë botë, ne jemi futur në një mbretëri të dualitetit. Ne i përvetësojmë me shpejtësi mësimet, edhe në një moshë të pavetëdijshme: uri dhe ngopje, lagështi dhe thatësi, dashuri dhe refuzim, ndër të tjera. Sapo fillojmë të mendojmë, qoftë edhe pak, menjëherë fillojmë t’i bashkojmë gjykimet dhe shoqërimet tona me ngjarjet dhe njerëzit: e keqja/mira, e mira/e keqja, e errëta/drita. Këto vlerësime më pas shtrihen tek ata që ngjajnë me lëndët tona fillestare, madje edhe tek ata që janë shumë të ngjashëm.
Gjatë gjithë viteve të shkollës, ky sistem vlerësimi bëhet i rrënjosur në mendjet tona. Ne e gjejmë veten duke u gjykuar: nga mësuesit, bashkëmoshatarët, shokët e klasës dhe prindërit. Ky vlerësim i rrënjosur në fund mund të jetë i dëmshëm për jetën e shumë njerëzve. Si ndodh kjo?
h
Ne përpiqemi të përforcojmë dhe të përsërisim gjithçka që na pëlqen dhe e gjykojmë “të mirë” në jetën tonë, gjë që çon në një lidhje të fortë. Rrjedhimisht, ne rrezikojmë të përjetojmë dhimbje të konsiderueshme emocionale pas humbjes së saj. Anasjelltas, ne kërkojmë të shmangim dhe eliminojmë gjithçka që nuk na pëlqen dhe etiketojmë si “të këqija”, gjë që merr edhe dënimin tonë. Jeta, në ironinë e saj, shpesh na paraqet me ato gjëra që i kemi dënuar.
Kështu, shpesh ndodh që një person të humbasë gjithçka me të cilën është i lidhur thellë dhe të grumbullojë gjithçka nga e cila ikën.
Ky cikël nënvizon rëndësinë e udhëtimit të çdo individi për të kapërcyer dualitetin. Ne duhet të mësojmë të shkëputemi nga gjithçka dhe nga të gjithë dhe të përmbahemi nga gjykimi i të tjerëve. Kjo është një sfidë e madhe. Sa më i madh të jetë potenciali i njeriut, aq më intensive janë sprovat që paraqet jeta.
Ne nuk posedojmë asgjë që është e jona, të paktën jo në kuptimin material
Lidhjet tona mendore burojnë nga egoja. Shpesh dëgjojmë dhe themi: familja ime, fëmijët e mi, shtëpia ime, makina ime, puna ime, karriera ime etj. Megjithatë, e vërteta është se gjithçka që posedojmë na jepet nga lart, vetëm përkohësisht. Kur një person largohet nga jeta, nuk merr asgjë materiale me vete. Megjithatë, ata mbartin gjërat më domethënëse: përvojat e tyre dhe spektri i tyre i emocioneve. Këta janë vërtet tonat me të drejtë.
Të gjitha të tjerat janë kurthe të mendjes dhe kotësisë. Fëmijët piqen dhe largohen për të krijuar familjet e tyre. Partnerët mund të vendosin të ndahen. Punët ose bizneset mund të përfundojnë. Kjo është natyra e të gjitha gjërave materiale, sepse gjithçka është kalimtare në këtë botë, përveç përvojave dhe emocioneve tona.
Dualiteti dhe vlerësimi
Sjellja vlerësuese mund të çojë në vuajtje sepse buron nga koncepti i dualitetit. Kur rrjedha hyjnore e dritës dhe dashurisë së pakushtëzuar arrin planetin tonë, ai ndahet. Para kësaj ndarjeje, ajo njihet si “mono”, që do të thotë “unitet”. Pas ndarjes, bëhet “de mono”, një term që nënkupton ndarjen. Fëmijët e vegjël, duke qenë të plotë dhe të lidhur me energjitë hyjnore, rrezatojnë gëzim dhe shkëlqim, sepse nuk e kanë përjetuar ende copëtimin e shpirtrave të tyre.
Bizhuteri shpirtërore
Demonizmi përfaqëson shpërbërjen e së tërës, copëzimin e unitetit
“Përça dhe sundo” shpesh përmendet si një strategji e favorizuar e forcave shtypëse. Ndërsa rritemi, secili prej nesh duron formën e tij të vuajtjes, qoftë fizike apo psikologjike. Shpesh, një dhimbje të tillë na duket e padurueshme, duke lënë copëza të shpirtit tonë të bllokuar në ato momente dhe me njerëzit që na kanë shkaktuar dëm.
Kjo sugjeron që nëse nuk arrijmë t’i përpunojmë plotësisht këto përvoja, ato do të rishfaqen më vonë në jetë, në përsëritje të reja, ndërsa spiralja e jetës kthehet. Ato përsëriten në mënyrë që ne të shërohemi dhe të shërohemi. Megjithatë, të bllokuar në një mentalitet dualist, ne i rezistojmë rishikimit të këtyre përvojave të dhimbshme dhe njerëzve të lidhur me to, duke besuar se kemi mësuar nga e kaluara. Kjo rezistencë jo vetëm që pengon shërimin tonë, por gjithashtu rrit përsëritjen e përvojave të tilla. Vetë njerëzit të cilëve u shmangemi rishfaqen në forma të ndryshme dhe duke i shmangur ata, ne i shmangemi procesit të shërimit, duke u rrotulluar nëpër të njëjtat përvoja të dhimbshme.
Qëllimi përfundimtar për çdo individ është kalimi nga fragmentimi në tërësi, për të mbledhur me kujdes copat e shpërndara të shpirtit tonë dhe për t’u bërë i plotë. Kjo mund të arrihet vetëm duke u përballur me çdo cep të errët të shpirtit tonë, duke njohur dhe pranuar rolin domethënës që luan çdo person që na ka lënduar, pasi ata i kanë zbuluar këto qoshe të errëta.
Pavarësisht vështirësisë, është thelbësore të pranojmë dhe kuptojmë se nëse nuk e kemi tejkaluar dualitetin përmes përvojave pozitive, jeta do të na paraqesë me ato negative. Këto kanë për qëllim të na ndihmojnë të rimarrim integritetin e shpirtit tonë dhe të arrijmë lirinë. Ikja nga matrica nënkupton lirinë!
LIRIA është mungesa e shikimit të çdo gjëje në jetë si inferiore. Është duke pranuar se çdo gjë i shërben vazhdimisht rritjes sonë. Duke i besuar jetës dhe duke ndjekur thirrjen e saj, ju ecni drejt lumturisë. Nëse nuk e lini mendjen tuaj të heshtë zërin e butë të shpirtit tuaj, ajo do t’ju udhëheqë drejt gëzimit. Në fund të fundit, shpirti është një fragment i Zotit, dhe Zoti është DASHURI!
