Laureta Malaj
E tashmë u bë kohë ,me vite larguar.
Nga vendi im i dashur, ku zemrat rrinin zgjuar .
Aty ku dheu im ,më fliste gjithmonë ngrohtë .
Ku çdo kujtim ,çdo ndjenjë ,tani i shoh të ftohtë.
Tani kjo koha ,pse vallë kaq shumë ndryshoi ?
A jemi ne ata ,apo mos gaboj ?
Pse zemrat tona, janë bërë shumë të ftohta ?
Ku shkuan ëndrrat tona ,na i dogji bota !
Në vendin tim të dashur ku dielli ngrohte shumë .
Ku çdo frymarrje rridhte si një lumë .
Ku çdo zë ,çdo tingull,ishte melodi ,
tani më duket veç një iluzion ,një vegim në gji.
A jemi ne ata që ndryshuam me kohën ?
Apo ndoshta koha na ndryshoi ne ?
E ndjej një mall të thellë për vendin tim të parë .
Një dashuri e pastër ,që jeton e gjallë .
E tashmë u bë kohë ,me vite larguar.
Por në zemrën time ,malli im rri zgjuar .
Një dashuri që koha ,s’mund ta fshijnë vitet ,
sa vite të kalojnë ,ai mall më shumë rritet !
