PAK DASHURI, O NJERI, PAK DASHURI!…
Varfëri shpirtërore kudo…,
I grisur, si çorape, shpirti mërdhin.
Pak dashuri, o Njeri, pak dashuri!
Sa shumë u rropatëm skutave jetësore,
Hedhur veten nga njeriu te njeriu,
Të tharë, përsëri, për pak dashuri.
Ëngjëjt të trembur nga gjuha e Djallit,
Mbulojnë sytë për të mos parë.
Iluzione, kudo, mbi Tokë e nën Tokë,
Paralizë e njeriut të gjymtuar
“Njeriu i ri!”
Sa pangopësi në shpirt e në zemër,
Sa shumë kërkon, por të falesh nuk di.
Shpirtin kam lënë mbi trotuare,
Vetëm për pak dashuri,
Të t’i jap të gjitha, o Njeri,
Në shkëmbim, më fal pak dashuri
