Manushaqe Hoxha Laçi
TROJE SHQIPTARE
O troje shqiptare,
lule shekullore
çelur mes ferrave të pabesisë!
copëtimi i Shqipërisë!
Ndarja jote Kosovë
na ther në shpirt,
o lule e bukur maji
që don të shohësh dritë!
E vuajtura Luginë!
Për ty qajnë Bujanoci,
Presheva e Medvegjeja,
mbete mes mjergullës
e diellin ta mbulon reja!
Çamëri, moj bijë
nga gjiri mëmë të ndanë,
në ngricë e acar të lanë,
por rrënjët dot s’ti thanë!
Ti Martinaj
në komunën e Gucisë,
rrit djem e vajza të edukuara
me ndjenjën e atdhedashurisë!
O viset e mia!
Ju degët e një trungu
me ëndrra në zemër,
të nënës Shqipëri
doni t’bukurin emër!
O toka ime amtare
je pikë strategjike,
gjithkush të lakmon,
por t’gjunjëzohesh s’pranon!
Duan të t’shfrytëzojnë
e t’shkelin me këmbë,
por shkëmb graniti je
o zonjë e rëndë!
Je lis i fuqishëm
që kurrë nuk rrëzohet!
Ke popullin trim
që për liri flijohet!
Ke besë e nder,
me gjak shqiptari,
s’pranon pranga
t’asnjë barbari!
Ke bij të lindur
në mëmëdheun e tyre,
duan hënën, diellin,
qiellin e kaltër,
natën me yje!
Populli im krenar
zhytur rrënjët thellë në tokë,
ushqyer me gjak e lot,
askush s’ti shkuli dot!
O kombi im i lashtë,
me plagë e dhimbje gjer n’asht,
kompozues i refrenit të pavarësisë,
udhërrëfyes për shqiponjën e lirisë!