UNË E NJOH AT’ VAJZË !
E njoh at’ vajzën e andrrave t’brishta ,
e ditët q’i ikën ma morën ,
vodhën.
Koha , vitet , kapërcyen ylberet e ikjes ,
nji pjes jemja iku .
E pash n’krojet qelibar at’ vajz ,
aty ku frymojn angjëjt ,
e ku dielli puth tokën n’puthje.
Ku flladi t’vishkullon n’prekje ,
t’amla , t’buta tuj t’dasht n’marrin e moshës.
E rrita at’ vajz me perkëdheljet e lules ,
me forcën e mallit ,
e deshta si hapsinen e fushave t’andrrave t’nji natet n’magji.
E deshta ,
deshta pa mas ,
brishtsinë e saj aq t’but ,
shikimin e djallshëm po t’sinqert ,
zemrën e nxeht ,
e shpirtin e paqtë.
I deshta ikjet e saja ,
zemerimet e çasteve t’pa’emna,
lodin’ e njom kur i rrëshkiste faqeve t’buta.
Heshtjet e saja e nji dit ?!
T’qënit Grue.
E humba at’ vajz ,
se koha ma vodhi ,
koha e rriti ,
e ma m’shehi diku ,
diku , aty mbrenda mejet ,
u zhduk , per nji dit’ me e gjet Grue t’bukur ,
e t’fort .
Sod !
E njoh at’ vajz ,
mbrenda mejet fjeti e e mbyllun aty ,
n’tunelet e shpirtit ,
ku andrrat çilin ,
ku zhg’jandrrat tjerrin koh ,
ku lodi’ njom ndjenjën ,
e buza dridhet n’pritjen e puthjes.
E sod ?!
Sod , pa dasht i hapa derën ,
e shpirtit prej kah ishte burgos ,
e përkedhela tuj e dit se e kam dasht e urrye ,
per me e dasht prep tuj e ndjek si hije.
Po , unë e njoh at’ vajz …
sod Grue t’rrept .
Q’i s’resht t’luftuemit ,
s’resht me dasht ,
s’hjek dor prej jetës .
Ja njoh hijen , aromën , fjalën , zemrimin , ikjet e heshtjet ,
prekjen ,
po unë e njoh , e njoh pjes temen q’i tesh e humba ,
tuj e dit se prep kam me e gjet nji dit’ para mejet me nji ndryshim Grue ,
si sod !
Autore:
Donike Rrethej .